Heval Amargî ango bi navê xwe yê rast Buşra Muhammed, li bajarê Tirbesipiyê yê Rojavayê Kurdistanê tê dinê, di nava malbateke feqîr, lê bi hezkirina welat xwedî dilekî dewlemend de mezin dibe. Navê Buşra bi zimanê Erebî tê wateya mizgîniyê, heval Amargî di rastiyê de jî, mîna navê xwe ji bo malbat û dorhêla xwe mîna mizgîniyeke dilşad e. Ew…
Ji bo famkirina jiyanê gelo çiqas dem an jî çend temen pêwîst dike? Mirovên ku jiyanê rast fêm bikin carnan kêliyek, carnan seatek, carnan rojek û carnan jî salek têrî wan kiriye ku bibin xwedî jiyaneke ku piştî dehan salan jî were behs kirin. Ew mirovên ku dagirtî jiyan kirine, nirxê her kêliyekê zanîne û tiştek nû li ser zêde…
Wateya jiyanê zanîn, nabe şensê her mirovekî ku jiyan dike. Hinek kes weke miriyan jiyan dikin, hinek kes ji bo mirinê jiyan dikin û hinek kes jî ji bo jiyanê bi wate bikin jiyan dikin. Lewma qîmet û nirxê jiyanê ne ewe ku mirovek çiqas jiyan bike ye, nirxê wê yê heqîqî çawa jiyan kirine. Hinek bi ketina pey malê…
Di welatekî ku êdî xeyal kirin jî tê de qedexeye, bêdengbûn mirin e; li welatekî ku ciwantî bi êxtiyarbûnê ve tê mehkûm kirin de, çavê xwe girtin, qedandine; û li welatekî ku hebûna jinan hîn di malzarokan de tê beravêtin de jiyan kirin, tunebûn e. Roja îro bi salane zordestan welatên me anîne vê astê û dixwazin vê bi me…
Ger ku ji min pirs bikin, te ev bedewî û serbilindiya xwe ji kuderê aniye? Ezê bibêjim ji ber ku bi hezaran jinên qehreman di hembêza min de canên xwe dane. Ez Kurdistana ku her bihustek axa wê şahidî ji çîrokeke lehengî û serfiraziyê re kiriye. Ez ew erdnîgariya ku her gerîlayekî li ser çem û kaniyên wê tîna xwe…
Her çiqasî pergalên desthilat hewildabin bi siyaset û polîtîkayên koletiyê mirovahiyê ji jiyana azad dûr bixin û bidin ji bîr kirin, lê ti wextî ev hewildan ne gihiştine hedefa xwe û her bê wate û bê encam dimînin. Hewildanê xwe gihandina jiyaneke bi etîk û lêgera azadiyê mîna şahdemarekî di canê her mirovekî de davêje û ber bi lêgerînên mezin…
Tê gotin ku bihuşt li asîmane, tenê piştî mirinê mirov pê şa dibe. Lê gelo yê ku li welatekî weke Kurdistanê ji dayik bûbe, dîtibe, tê de jiyan kiribe, ma qey dikare navê buhiştê li vê xak û erdnîgariyê neke, an jî dikare jê hez neke û xwe di ber de feda neke? Helbet ne gengaz e. Lewra bi hezaran…
Hîn roja wê ya despêkê bû. Hevala arşîvwan banê wê kir da ku agahiyên di derheqê wê de tomar bike. Pirs li pey pirsan rêz bûn. Piştî karê arşîvwan xilas bû, nekarî şaşwaziya xwe veşêre. Ji ber di temenekî herî ciwan de bersivên wiha dida ku mirov heyranê xwe dikir. Mîna Alî Çîçekan ew jî dibû stêrka ciwanan, bi jîr…
Li ser lênûsa xwe xêz kiribû hêstên herî bedew, di her peyvekê wê de heskirin, di her peyvekê wê de hevaltî, di her peyvekê wê de girêdan hebû. Gavên xwe yên destpêkê li bihûşta Kurdistanê li Xakûrkê avêtibû, wiha pê hatibû girêdan ku heta roja dawiyê jî yek kêlîkî dev ji vê axa pîroz berneda. Bi taybet kesayetiyên mîna Axîn…
Bila çavên te li pey te nemîne delalê Bila dilê te xemgînî bar neke li ser pişta te Berbanga sibê re te berê xwe da Zagrosan, Berbanga sibê de, bi xweşikbûna te xemilî deşt û zozanên welatê min, Hilhatina rojê bi xwe re anî rûkeniya dilan Ev diyariye ji bo te û hevreyên te yên delal re… Stêrkên geş dîsa…